Ik ben Helen.
Ik ben.

Die woorden staan voor wie ik wil zijn en hoe ik wil werken. Aanwezig en present zijn, echt zijn. Ik wil me verbinden, met mezelf, met de ander(en), en met dat wat Groter is dan wij.

Ik ben psychologie gaan studeren, vooral met de drijfveer om de afstand die ik vaak tussen mensen ervoer en zag, te overbruggen. Ik vind contact tussen mensen fascinerend. Ontmoetingen kunnen mooi en inspirerend zijn, maar is vaak ook de plek waar pijn en frustratie zit. Hoe blijven we in contact, hoe bereiken we elkaar, hoe begrijpen we elkaar? Hoe blijf je jezelf, én blijf je tegelijk in verbinding met die ander? Hoe ga je je eigen pad en ben je tegelijk onderdeel van een groep?

In ben na mijn studie gaan werken in de GGZ. Eerst bij een dagbehandeling voor jongvolwassen (langdurige trajecten) en daarnaast binnen een eerstelijnspsychologenpraktijk (kortdurende trajecten). Daarna heb ik met een multidisciplinair team een dagprogramma opgezet voor deliquente jeugdigen. Aansluitend ben ik gaan werken in een groepspraktijk voor meer complementaire zorg. En daarnaast de de stap gezet naar verslavingszorg (volwassenen). Daar werkte ik onder andere aan een project voor prostituees die willen stoppen met dat werk en slachtoffers van mensenhandel.

Dat betekent niet dat ik alleen maar werk met mensen die zo ‘heftig’ vast gelopen zijn. Ik heb gezien en ervaren dat hoe het er ook uit ziet aan de buitenkant, iedereen eigenlijk met de zelfde soort zaken worstelt.

Ik heb me ook inhoudelijk gespecialiseerd op gebied van trauma en lichaams- en ervaringsgericht werken. Beide richtingen brachten mij de kennis en tools die ik zocht en goed kon gebruiken in dit werk. Voor mij raakt ’trauma’ en weer naar verbinding zoeken met je lichaam en het ervaren, een kernproces van het leven. We kennen er allemaal iets van, in het klein of in het groot. Stress, kwetsing, gemis, en de reacties daarop die zich als patronen vastgezet hebben. Lijden en machteloosheid, horen bij het leven en groeien, veerkracht en herstel gericht op heelwording ook. Hoe kun je met de machteloosheid en lijden weer verbinding en betekenis vinden in het leven?

Het lichaamsgericht werken gaat over het herkennen van de signalen van je lichaam en de ‘kennis’ die daarin aanwezig is. Juist in die beleving en de ervaring bevindt zich de ingang voor diepe groei en verandering. Het leven aangaan en beleven, met diepgang en plezier tegelijk!

Therapie, coaching of persoonlijke ontwikkeling gaat niet over onnodig of eindeloos graven in jezelf of het verleden. Maar ik denk dat het wel nuttig kan zijn als je echt wilt veranderen, om zaken goed te doorgronden, de wortel bloot te leggen. Naast je individueel proces, ook de grotere krachten van jouw en het systeem. Dan kun je gericht werken aan wat nodig is om die verandering die je wilt voor elkaar te krijgen.

Na jarenlang binnen grotere organisaties gewerkt te hebben, heb ik in 2019 de stap genomen om geheel vanuit een zelfstandig bedrijf mijn werk aan te bieden. Ik denk dat ik vanuit die positie beter bij kan dragen, aan de gezondheidszorg, aan organisaties en teams, aan persoonlijke ontwikkeling van mensen, en heel worden in brede zin.

Hier kun je meer lezen over mijn werkwijze.

BRIES

De waarheid heeft zich niet aan mijn begrip geopenbaard.
Als een bries in de nacht
heeft zij mij subtiel gestreeld.
Terwijl ik sliep wekte zij
in mij een vermoeden.
Een duiding van iets groots en zo intens.
Niets anders kan ik meer
dan zoeken naar haar oorsprong.
Waarheen dat leidt,
ik weet het niet.
Haar adem heb ik herkend,
het is een geur van thuis.
Nergens zie ik een begrijpelijk signaal.
Nergens vind ik een duidelijk houvast.
Enkel sporen van een bries.
zij waait in mij:
Leef jij! En jij komt thuis.
ik kan alleen maar volgen,
misschien laat ik wat kleine sporen na.
zo men wil, kan men mij voorbij zien gaan.
Misschien breng ik een bries.
Want ik heb niets begrijpelijks te duiden,
slechts twijfel, vermoeden en vertrouwen.
Misschien duidt mijn pad en spoort zij aan
Ga! Ga naar het land dat de wind jou wijst.

– Leo van Vegchel